พระราชวิสุทธิประชานาถ ผู้เยียวยาทุกข์มนุษย์ด้วยธรรมะและเมตตาไร้เงื่อนไข

“พระราชวิสุทธิประชานาถ” ผู้เยียวยาทุกข์มนุษย์ด้วยธรรมะและเมตตาไร้เงื่อนไข ในวันที่ผู้คนจำนวนมากยังเข้าใจผิดและตีตราผู้ป่วย HIV/AIDS ท่านกลับเปิดประตูวัด และหัวใจ รับทุกคนที่สังคมมองข้าม

 

พระราชวิสุทธิประชานาถ หรือ “พระอาจารย์อลงกต” คือพระนักพัฒนาแห่งวัดพระบาทน้ำพุ ผู้อุทิศชีวิตเพื่อผู้ป่วยและผู้ถูกลืมในสังคม

 

เส้นทางแห่งธรรม

 

พระราชวิสุทธิประชานาถ นามเดิม “อลงกต พลมุข” ถือกำเนิดเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2496 ที่ อ.โพธาราม จ.ราชบุรี ชีวิตวัยเด็กของท่านเปี่ยมด้วยความเรียบง่าย และวินัยจากการเลี้ยงดูของคุณย่า หลังสูญเสียมารดาตั้งแต่ 3 ขวบ

 

ด้วยความเป็นเลิศด้านการศึกษา ท่านได้รับทุนต่อระดับปริญญาโทด้านวิศวกรรมเครื่องกล ณ มหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลีย แต่ในขณะที่ใคร ๆ กำลังวาดฝันถึงชีวิตการงาน ท่านกลับเลือกเส้นทางแห่งธรรม

 

พ.ศ. 2522 ณ วัดบวรนิเวศราชวรวิหาร ท่านได้อุปสมบทและรับฉายาว่า "ติกฺขปญฺโญ" แปลว่า “ผู้มีปัญญาเฉียบแหลม” แล้วมุ่งหน้าสู่เส้นทางสมาธิอย่างเงียบสงบ ณ ถ้ำเขาเขียว วัดพระบาทน้ำพุ เพียงลำพัง

เมื่อเมตตากลายเป็นภารกิจชีวิต

 

ในช่วงต้นทศวรรษ 2530 ประเทศไทยเผชิญหน้ากับวิกฤตผู้ติดเชื้อ HIV ที่สังคมส่วนใหญ่ไม่กล้าแตะต้อง แต่พระอาจารย์อลงกต กลับเลือกที่จะ “เข้าไปใกล้” แทนที่จะ “เดินหนี”

 

พ.ศ. 2535 วัดพระบาทน้ำพุเริ่มรับผู้ป่วย HIV/AIDS มาดูแล โดยไม่มีงบประมาณสนับสนุน ท่านป้อนข้าว เช็ดตัว ซักผ้า และให้กำลังใจเองกับมือ ท่ามกลางเสียงคัดค้าน คำดูแคลน และแม้กระทั่งการไม่ใส่บาตรของชาวบ้าน

 

แต่ “เมตตาแท้” ไม่หวั่นไหว

• จากเพียงไม่กี่ชีวิต วัดพระบาทน้ำพุกลายเป็นศูนย์ดูแลผู้ป่วยนับพัน
• จากพระเพียงรูปเดียว กลายเป็นเครือข่ายอาสาสมัครทั่วประเทศ
• จากการต่อต้านในวันแรก กลายเป็นการศรัทธาในวันนี้

 

ผู้ใช้ธรรมะ...เปลี่ยนความกลัวเป็นความเข้าใจ

พระอาจารย์อลงกต มิได้เพียงดูแลผู้ป่วย แต่ยังเปลี่ยน “ทัศนคติของสังคม” ให้เข้าใจว่า ผู้ติดเชื้อไม่ใช่คนผิด ไม่ควรถูกทอดทิ้ง

สิ่งที่ท่านให้ไม่ใช่เพียงอาหาร ยา หรือที่พัก...

แต่คือ “ศักดิ์ศรี” และ “โอกาสสุดท้าย” ของการมีชีวิตอย่างมีความหวัง

 

 

ปัจจุบัน วัดยังเปิดประตู...ท่านยังเปิดใจ

แม้เวลาจะผ่านไปกว่าสามทศวรรษ วัดพระบาทน้ำพุก็ยังเปิดรับผู้ป่วยเสมอ

ไม่ว่าวันนี้จะมีทุนมากหรือน้อย

ไม่ว่าคนไข้จะมากขึ้นเพียงใด

แต่ “เมตตาธรรม” ของพระอาจารย์อลงกต ไม่เคยลดลงเลย

 

 

บางครั้ง การเยียวยาที่ดีที่สุด...ไม่ใช่ยา

แต่คือ ใครสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวเรา แม้วันที่ทั้งโลกไม่เห็น

และพระราชวิสุทธิประชานาถ ก็คือ “ใครสักคนนั้น” สำหรับผู้ป่วยหลายพันชีวิตในประเทศไทย